Ανάπτυξη σε όλο τον κόσμο και αύξηση του μεριδίου, με ταυτόχρονη ένεση ρευστότητας σε μια περίοδο κρίσης στις αγορές. Είναι η εικόνα του κλάδου των βιολογικών τροφίμων και ποτών στο εξωτερικό.
Αναξιοπιστία, έλλειψη οργάνωσης και ελέγχων, έλλειψη ανταγωνιστικότητας και υψηλό ποσοστό εισαγωγών, απώλεια μεριδίου αγοράς, ολιγοπωλιακό εμπορικό σύστημα διανομής και υψηλές τιμές. Είναι η εικόνα του κλάδου των βιολογικών τροφίμων και ποτών στην Ελλάδα. Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ όταν τη δεκαετία του ’90 η Ελλάδα παρουσίαζε μοναδικές προοπτικές ανάπτυξης στη βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία;
Η ευθύνη για την κίβδηλη ανάπτυξη της βιολογικής παραγωγής ανήκει σε όσους διαχειρίστηκαν το πρόγραμμα ενίσχυσης της βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, που, όπως όλοι γνωρίζουμε, επιδοτεί τους βιοκαλλιεργητές και βιοκτηνοτρόφους, προκειμένου να αντισταθμίσει την απώλεια εσόδων που υφίστανται λόγω του υψηλότερου κόστους στην παραγωγή.
Ενώ στις άλλες χώρες αυτή η επιδότηση χρησίμευσε για τη μείωση της τιμής των προϊόντων στο ράφι και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε για την αθρόα είσοδο στη βιολογική παραγωγή όλων όσων ήθελαν ένα πρόσθετο εισόδημα, χωρίς καμία συνείδηση για τον λόγο τον οποίο πρέπει να παράγουν με βιολογικές μεθόδους.
Υπάρχουν, βέβαια, και πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν πιστέψει στα βιολογικά προϊόντα και ξέρουν πώς να τα παράγουν προς όφελος του καταναλωτή. Είναι άλλωστε περιπτώσεις τις οποίες έχει στηρίξει και η Agrenda από τις σελίδες της, αλλά οι περισσότερες δεν παίρνουν καν επιδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση!
Ποιοι παίρνουν όλα αυτά τα χρόνια τις ενισχύσεις και γιατί; Σημαντικό ρόλο σε αυτό το κομμάτι παίζουν οι Οργανισμοί Πιστοποίησης Βιολογικών Προϊόντων και, φυσικά, κάποιος θα πει ότι δεν είναι όλοι το ίδιο… Όμως, αν θέλουν οι ίδιοι οι Οργανισμοί - ιδιαίτερα όσοι ενδιαφέρονται να έχουν ένα καλό όνομα - να τους εμπιστεύονται οι καταναλωτές, πρέπει να ξεσκεπάσουν όσους οργανισμούς φαίνεται ότι βλάπτουν την εικόνα του κλάδου βιολογικών τροφίμων και ποτών στην Ελλάδα.
Η Agrenda μπορεί να διαχωρίσει τους οργανισμούς σε «καλούς» και «κακούς» βασιζόμενη στις πληροφορίες που έχει από τους ίδιους τους πιστοποιημένους παραγωγούς, αλλά η ελληνική πραγματικότητα μας έχει δείξει ότι όλα μπορούν να δικαιολογηθούν σε αυτή τη χώρα. Ένα πολύ απλό παράδειγμα είναι συγκεκριμένος Οργανισμός, ο οποίος μέχρι πριν από δύο χρόνια περίπου δημοσίευε ευρέως μέχρι και πόσους παραγωγούς «έπιασε» στον έλεγχο να μην ακολουθούν τους κανόνες της βιολογικής γεωργίας, πόσους δειγματοληπτικούς ελέγχους έκανε και πόσους παραγωγούς αναγκάστηκε να «διαγράψει».
Μετά όμως το «σούσουρο» που δημιουργήθηκε με τους ελέγχους από τον ΟΠΕΓΕΠ-Agrocert και τις παρατυπίες που φημολογείται ότι διαπιστώθηκαν, κανένας δεν δημοσιεύει τέτοια αποτελέσματα αυτό-ελέγχων. Και όχι μόνο αυτό, ποτέ δεν μάθαμε στ’ αλήθεια τι ειπώθηκε στους τελευταίους ορόφους της Αχαρνών 2 και τελικά αποσιωπήθηκε το θέμα, με συνέπεια σχεδόν να περιέλθει σε αχρηστία ο μηχανισμός ελέγχου του ΟΠΕΓΕΠ-Agrocert, του υποτιθέμενα πιο αρμόδιου οργανισμού να ελέγχει τους Οργανισμούς Πιστοποίησης. Ήταν πολιτική απόφαση; Έγινε σε συνεννόηση με τους Οργανισμούς; Το ζήτησαν οι ίδιοι οι οργανισμοί; Και γιατί η τότε πολιτική ηγεσία δέχτηκε να σιωπήσει;
Σήμερα, έρχεται «φρέσκο αίμα» Οργανισμών Πιστοποίησης, οι οποίοι ουσιαστικά ακόμα δεν έχουν δουλειά και περιμένουν να ανοίξει το περιβόητο πρόγραμμα του «Αλέξανδρος Μπαλτατζής». Πόσα λειτουργικά έξοδα «τρέχουν» γι’ αυτές τις νεοσύστατες εταιρείες τα τελευταία τρία χρόνια και πόσο θα χρειαστεί να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους χρεώνοντας ανάλογα τις πιστοποιήσεις στους νέους βιοκαλλιεργητές, που θα θελήσουν να εισέλθουν στο πρόγραμμα.
Το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ μόνο ερωτηματικά προκαλεί σε αυτή τη φάση και προστίθενται κι άλλα στην πορεία, όπως α) ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που η ελληνική βιοκτηνοτροφία δεν έχει «περπατήσει»; Και β) γιατί δικαιούχοι του προγράμματος βιολογικής κτηνοτροφίας ζητάνε συνεχώς από τους παραγωγούς βιολογικού καλαμποκιού, από τους οποίους προμηθεύονται πιστοποιημένη ζωοτροφή, να γράφουν μεγαλύτερες ποσότητες στα τιμολόγια πώλησης;
Κάποιοι πρέπει να απαντήσουν σε όλα αυτά και έπειτα να δούμε αν χρειάζεται η ελληνική βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία την κρατική ενίσχυση ή μήπως το μοναδικό της μειονέκτημα που την καθιστά απόλυτα αναξιόπιστη και ασύμφορη για τον συνεπή βιοκαλλιεργητή είναι η παντελής έλλειψη κρατικού ελέγχου;
agronews.gr
