Τσίπουρο... απόσταγμα ζωής, φάρμακο ψυχής

ΤΣΙΠΡΟΧΑΡΕΣ ΣΤΟΝ ΤΥΡΝΑΒΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΖΑΝΙΑ... ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΦΩΤΙΑ

Της Νατάσας Πολυγένη

Φωτ.: Λεωνίδας Τζέκας Τι και αν ο δρυίδης Πανοραμίξ απαγόρευε στον Οβελίξ να πιει από το μαγικό ζωμό επειδή είχε πέσει μέσα μικρός και η επίδρασή του κράταγε ακόμα... Στον Τύρναβο οι κάτοικοι, δεκαετίες τώρα, φτιάχνουν και γεύονται έναν άλλο μαγικό ζωμό διόλου απαγορευτικό μα ολότελα διαφορετικό από εκείνον του Πανοραμίξ. Ένα ζωμό που χαρίζει ευθυμία και η επίδρασή του κρατάει ώρες, μέρες, χρόνια. Ένα απόσταγμα ζωής, με πολλά μυστικά. Το όνομα αυτού, τσίπουρο... Δεν είναι ποτό αλλά φάρμακο. Ένα φάρμακο που γιάνει την ψυχή. Η απόσταξή του σε καμία περίπτωση δεν είναι μια απλή διαδικασία. Είναι μια ιεροτελεστία, μια μυστηριακή γιορτή που καλά κρατεί και στις μέρες μας. Μία μαγική διαδικασία, απ’ την οποία σταγόνα-σταγόνα, ο αχνός των μυρωδάτων στεμφύλων θα μετατραπεί σ’ ένα καυτό υγρό που ταξιδεύει τις αισθήσεις και γιατρεύει τις πληγές της ψυχής. Η απόσταξη τσίπουρου στη Θεσσαλία όμως και ιδιαίτερα στον Τύρναβο, όπου παράγεται το φημισμένο τσίπουρο Τυρνάβου, αποκτά και άλλη διάσταση. Από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο η πόλη αλλάζει άρωμα. Η μυρωδιά που πλανάται στον αέρα μεθυστική, γαργαλάει τα ρουθούνια και προσκαλεί κατοίκους και επισκέπτες να συμμετάσχουν στο πανηγύρι των αισθήσεων. Στον Τύρναβο την εποχή αυτή τα καζάνια έχουν πάρει φωτιά. Περίπου 200 και πλέον ιδιωτικά αποστακτήρια ή καζαναριά όπως έχουν επικρατήσει να λέγονται, έχουν ανοίξει τις πόρτες τους σε γνωστούς και άγνωστους που θέλουν να δουν και να γευτούν. Γιατί ως γνωστόν χωρίς καλή παρέα στο καζαναριό, το τελικό προϊόν θα χαρακτηριστεί τουλάχιστον άνοστο... Κάθε καζαναριό έχει τη δική του ιστορία. Οι τοίχοι του είναι ποτισμένοι με γέλια, τραγούδια και κουβέντες. Πιο πολύ μοιάζει με σκηνή θεάτρου στην οποία διαδραματίζεται για περίπου δύο μήνες ένα πανάρχαιο έργο με πρωταγωνιστή τον πυρακτωμένο άμβυκα (καζάνι) που καίει όλο το 24ωρο και θεατές φίλους, γείτονες, συγκαλλιεργητές και συμπότες, που παρακολουθούν, βοηθούν και συντροφεύουν τον καζανά που συνήθως είναι και ο αμπελουργός. Φωτιές ανάβουν, τα μέταλλα πυρώνουν, οι ατμοί του αλκοόλ αναδύονται και βρίσκουν το δρόμο για τους σωλήνες, όπου το κρύο νερό θα τους δροσίσει, για να τους μεταμορφώσει σε «νερό που καίει». Σταγόνα σταγόνα, αργά και βασανιστικά, λες και στάζει η τελευταία σταγόνα ικμάδας από το είναι τους, οι καρποί προσφέρουν στον άμβυκα την τελευταία τους ύπαρξη. Οι αναθυμιάσεις στο χώρο, γαργαλούν το στομάχι και η όρεξη ανεβάζει βαθμούς και γυρεύει δικαίωση. Μεζεδάκια λογής-λογής στρώνονται στο τραπέζι και για επιδόρπιο η φημισμένη μουσταλευριά. Το τσίπουρο όμως για να νοστιμέψει θέλει και το μπουζουκάκι του. Ο χορός και το τραγούδι απαραίτητα συστατικά, που νοστιμεύουν το τσίπουρο αλλά και τη ζωή. Η νύχτα κυλάει γλυκά και αβίαστα ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς που συζητούν, τραγουδούν και χορεύουν. Το ξημέρωμα δεν αργεί αλλά κανείς δεν βιάζεται.   http://www.eleftheria.gr/viewarticle.asp?aid=24423&pid=7&CategoryID=7